Wielkie Imperium Bizantyjskie

Asteroth

Co myślicie o tym?

Rozdział 1
Tajemnicza Mapa

Asteroth szedł po utwardzanym gościńcu wiodącym przez gęsty las w kierunku bogatego portowego miasta Verdist. Słońce wstało nie dłużej niż godzinę temu więc rozkoszował się dźwiękami budzącej się do życia natury. Co jakiś czas jedynie zakłócało je skrzypienie Stalhrimowego pancerza, lub chrzęst adamantowej kolczugi. Delikatny poranny wietrzyk delikatnie rozwiewał jego długie do ramion włosy. Uśmiechnął się. Tak bardzo chciał by tak chwila trwała wiecznie. Mógłby wtedy zapomnieć o zbliżającej się wojnie, świętej inkwizycji i innych sprawach Wielkiego Królestwa. Od tego naporu niepomyślnych wieści i trudach wędrówki zmęczenie coraz bardziej dawało się we znaki. Jego dwuręczny miecz i długi łuk zawieszone na plechach coraz bardziej mu ciążyły. Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu miejsca na odpoczynek. Wszędzie widział soczyście zieloną trawę, wysokie drzewa od buków, kasztanów po sosny i świerki. Co jakiś czas spostrzegł między drzewami jakieś leśne stworzonko: wiewiórkę lub sarnę. Nie chciał psuć tak cudownego widoku swoim obozowiskiem. Wsadził okutą dłoń do magicznej kieszeni w swoim elfickim płaszczu i zaczął przebierać między setkami upchniętych map, tej która pokazywała najbliższą okolicę.
- Mapa Południowych Stepów nie, Mapa Północnych Lasów nie, Mapa Centralnych Ziem też nie. O jest!
Z zadowoleniem wyciągnął dość starą posiadającą wiele dziur i obstrzępionych końców mapę Poszarpanego Wybrzeża. Nic dziwnego w końcu miała ponad sto lat. Doszedł do wniosku, że podczas swojej wizyty w Verdist musi odwiedzić jakiegoś kartografa i nabyć niezbędne mapy. Przyjrzał się okolicy w której obecnie przebywał. Według mapy las kończy się kilkaset metrów od niego. Później powinien zobaczyć zajazd.
- Świetnie nareszcie będę mógł odpocząć. Idę ponad dwa dni bez wytchnienia. – Rzekł do siebie z uśmiechem zadowolenia.
Raźniej ruszył dalej. Jednak przystanął na chwilę nie mogąc pozbyć się wrażenia, że ktoś go śledzi. Odwrócił się, ale nikogo nie ujrzał. Rozejrzał się jeszcze dookoła. Nic. Jedynie sarna która nagle wyskoczyła zza drzew przebiegła przez gościniec i znów zniknęła w lesie. Paladyn wzruszył ramionami i znów ruszył swoją drogą. W pewnym momencie gościniec zakręcał i Asteroth ujrzał granice lasu.
- Nareszcie. – Stwierdził z zadowoleniem. – Wydostanę się z tego lasu i odpocznę.
Dzięki utwardzeniu gościńca jego marsz był szybszy i mniej męczący. A myśl o wygodnym posłaniu tylko go motywowała.

Revan

No ładnie ładnie! I co tu dużo pisać... ŁADNIE! Very Happy

Asteroth

No cóż dopiero się rozkręca

Greyorn

Czekam na więcej!

Asteroth

No wiesz to tylko próbka. Chcę sprawdzić czy się podoba i czy nie ma jakiś ewentualnych błędów stylistycznych

Xara

Jest ładne , ciekawe opisy Razz

Błędów w stylistyce nie zauważyłam Smile

I want more Very Happy

Asteroth

Taa... tyle tylko, że produkcja nowych rozdziałów jest o wiele wolniejsza od tych pierwotnych. Jak na razie dokańczam pierwszy rozdział Very Happy